Donderdag 18 Oktober zouden we tussen 21:00 en 22:00 richting Dusseldorf vertrekken, zodat we vrijdag op tijd op het vliegveld zouden zijn. ’s Ochtends om half 8 moesten we op het vliegveld zijn. Uiteindelijk zijn we om 22:20 weggegaan. Om 1 uur ’s nachts waren we dan eindelijk bij het hotel; dachten we. Eenmaal de auto geparkeerd in de parkeergarage (wat ook niet makkelijk was en lang duurde omdat de auto nogal lang is) kwamen we met de koffers (die ook niet makkelijk uit de auto gingen omdat we dicht bij een muur stonden geparkeerd) bij de receptie. Bij de receptie was er geen reservering voor ons bekend; waren we wel bij het goede hotel?

Uiteindelijk bleek dat we bij een ander hotel moesten zijn van dezelfde keten… Wij dus weer met veel pijn en moeite de koffers weer ingeladen en de auto uit de garage gereden… Op weg naar het goede hotel. Om 2 uur ’s nachts kwamen we daar aan en gelukkig was daar onze reservering wel bekend. Snel naar de kamer en slapen. De volgende ochtend ging de wekker om 7 uur, zodat we om half 8 een busje naar het vliegveld konden hebben. Op het vliegveld ging alles prima en om half 10 begonnen we aan onze eerste vlucht; deze zou 10 uur duren.

In het vliegtuig hadden we aangewezen plaatsen, en helaas zaten we allemaal ergens anders. Ik zat helemaal achterin het vliegtuig tussen twee oude mannen in. De een stonk enorm en de ander was de hele tijd aan het lezen en slapen. Niet echt prettig dus, maar gelukkig zaten mijn vader en Ilona achter me zodat ik wel met iemand kon praten als ik wou en had ik mijn eReader bij me zodat ik ook kon lezen en ik was moe genoeg zodat ik ook een poosje geslapen heb.

Tijdens de vlucht kregen we gratis eten en drinken. Ik verwachtte dat het smerig zou zijn maar het was eigenlijk best lekker! We hoefden ook niet uit te drogen; ze kwamen ongeveer elk half uur langs om te vragen of iemand nog iets te drinken wou. Zo nu en dan kwamen ze ook langs om een zakje pinda’s of iets dergelijks te brengen.

Na een eindeloze vlucht van 10 uur landden we dan eindelijk in Atlanta! Ik was blij dat ik eindelijk van die twee oude kerels af was. Het eerste wat opviel was dat alle mensen die de weg wezen zwart waren en de mensen achter de loketten wit. Dat viel ook vooral op toen we dichter bij de douane kwamen; er stonden overal zwarte mensen om te vertellen dat we niet stil mochten blijven staan en welke kant we op moesten naar de douane. Bij de douane aangekomen waren alle mensen in de loketten wit. Ik was best zenuwachtig voor dit gedeelte omdat ik dacht dat we alleen moesten en dat ze allemaal moeilijke vragen gingen stellen.

Eenmaal bij de loketten aangekomen viel het reuze mee en mochten we met zijn allen erheen en was het een gezellig praatje met degene achter de balie. Wel werden van iedereen alle vingerafdrukken afgenomen en werd van iedereen een foto gemaakt. Daarna kregen we de paspoorten terug (“Can I come with you to Las Vegas?”) en mochten we doorlopen om de koffers op te halen. Daarna mochten we doorlopen om ze weer in te leveren bij een paar aardige mannen. Daarna werden we weer gecontroleerd, en moesten we zelfs onze schoenen uit doen voor we door de scan gingen.  Daarna hebben we geld opgenomen en hadden we nog 2 uur overstap tijd, dus gingen we nog even relaxed wat drinken. Een half uur voor de gate open ging gingen we nog even checken of de gate nog hetzelfde was… En toen stond er ‘departed’ achter ons vluchtnummer…

Wij dus gauw naar een balie toe; was de vertrektijd gewijzigd? Wat moesten we doen? Onze koffers waren waarschijnlijk met het vertrokken vliegtuig mee, hoe moest het daarmee? In de koffers zaten beddengoed, kleren, opladers, en andere dingen die (licht uitgedrukt) heel vervelend zijn om kwijt te raken… We waren erg bang dat we ze kwijt zouden raken omdat Amerika nou eenmaal zo bang is voor terroristische aanslagen en het vier eenzame koffers zijn.

De man achter de balie was erg aardig (waarschijnlijk hoort dat gewoon bij Amerikanen, maar het valt enorm op als je Nederland gewend bent!) en regelde (gratis!) stand-by tickets voor ons voor de komende vlucht, en hij had tickets voor ons geregeld zodat we sowieso de volgende dag met een vlucht mee konden. De koffers moesten we maar in Las Vegas regelen.

De volgende vlucht was een uur later, om 17:45 Amerikaanse tijd, dus zijn we gauw naar de goede gate gegaan en hebben we daar aangegeven dat we stand-by tickets hadden. De vrouw achter de balie gaf aan dat we moesten wachten tot we werden omgeroepen. Voor ons waren nog twee mensen die op stand-by stonden dus we hadden wel een beetje geluk nodig om allemaal mee te kunnen…

En het geluk stond weer aan onze kant! We konden nog net allemaal mee… We zaten niet bij elkaar, maar who cares? We konden mee, en nog wel maar een uur later! J De vlucht zou 4 uur duren, en het tijdverschil tussen Atlanta en Las Vegas is 3 uur, dus een uur later kwamen we aan in Las Vegas.

Links voor me zat een oudere vrouw ’50 shades of grey’ te lezen. Ik was daar best wel verbaasd over want ik zou zo’n boek nooit (in het openbaar) lezen, maar ondanks de populariteit van het boek lijkt het toch een saai boek te zijn… Mevrouw viel in slaap tijdens het lezen na ongeveer 10 pagina’s gelezen te hebben 😉

Tijdens deze vlucht zat ik vlak bij een raampje, tussen mij en het raampje zat één andere vrouw. Helaas was deze vrouw tijdens de vlucht in slaap gevallen, tegen het raampje aan, dus heb ik niets kunnen zien… Maar halverwege de vlucht kon ik even kijken en toen zag ik alleen maar wolken dus zo erg was het ook niet. Het was alleen wel jammer dat ik tijdens het landen niet kon kijken omdat iedereen met zijn hoofd voor zijn/haar raampje zat, inclusief de mevrouw naast me.

Eenmaal geland konden we in een keer doorlopen naar de bagage ruimte (waar we ook onze verlaten koffers konden ophalen) en 10 minuten later hadden we onze koffers terug! Hiep, hiep hoera, nu konden we mooi door naar het hotel. Tegen deze tijd was ik enorm moe, ook al had ik wel geslapen in het vliegtuig, dus ik wou heel graag slapen maar dat kon nog niet omdat het nog maar 7 uur ’s avonds was. Ik moest het nog een paar uurtjes uithouden.

Om naar het hotel te komen moesten we een taxi regelen. Voor het vliegveld was een rij waar we aan moesten sluiten waarna we door een man een taxiplaats toegewezen kregen. De rij was enorm lang, ongeveer 750 meter, en ging erg langzaam vooruit ook al reden taxi’s aan een stuk door. In de taxi naar het hotel duurde niet zo lang, maar we kregen al wel veel te zien van Las Vegas; overal waren lichtjes. Het was best leuk om te zien, hoewel ik er niet echt enthousiast om kon worden. Dat kwam waarschijnlijk doordat ik erg moe was. Op dat moment was het 4 uur ’s nachts in Nederland.

In het hotel hebben we ons even opgefrist en omgekleed en toen zijn we door Las Vegas gaan lopen om wat dingen te bekijken. Zo zijn we naar het MGM Grand hotel geweest. Niet normaal zo veel gokkasten en dergelijke daar staan (en gebruikt worden)! We wilden hier ook wat drinken dus gingen we aan de bar zitten. Het eerste wat ons werd gevraagd is of mijn broertje en ik 21 zijn… Nee, dat zijn we niet. Vervolgens werd ons verteld dat we niet aan de bar mochten zitten omdat we nog geen 21 zijn. Ook niet als we sinaasappelsap bestellen? (In Amerika mag je geen alcohol tot je 21e) Nee, zelfs dan niet. Toen hebben we gauw een foto gemaakt van de barkrukken en zijn we weggegaan.

Omdat we er nu zijn nu het bijna Halloween is zijn er ook allemaal mensen die als monster verkleed (nog enorm mooi ook!) over straat lopen en met mensen op de foto gaan. Erg leuk! Na een beetje rondgelopen te hebben zijn we naar een supermarkt gegaan en hebben we in de hotelkamer wat gedronken en daarna zijn we gaan slapen. Toen drong het pas echt tot me door: we zijn in Amerika!

De volgende dag liepen we voor de verandering eens op schema. Om half 8 (Amerikaanse tijd) ging de wekker. Toen alles gauw ingepakt en ontbeten. Om half 9 zaten we in een taxi naar het camperverhuurbedrijf waar we een camper hadden gereserveerd.

De taxichauffeur was een heel aardige man. Hij vertelde ons waar we boodschappen konden halen als we de camper hadden opgehaald. Hij vertelde ook dat het weer de laatste 30 dagen erg ‘unusual’ was; het had wel 2 keer geregend! 😉 In de taxi lag ook zijn rijbewijs om aan te tonen dat hij een legale chauffeur was. Op dit rijbewijs stonden zijn naam, foto, lengte, oogkleur en gewicht.

De camper ophalen ging erg makkelijk. Ik bleef samen met mijn broertje wachten, samen met de koffers terwijl mijn vader en Ilona de papieren gingen regelen. Na een poosje wachten zagen we ineens dat er een schorpioentje vlakbij ons zat… Prachtig mooi, maar wel spooky omdat we wisten dat wanneer sommige schorpioenen steken je in een paar minuten dood kan zijn.

Even later kregen we de camper. Het is een mooie ruime camper met 5 bedden. We hebben gauw de koffers in de camper geladen en zijn naar de winkel gereden; de dichtstbijzijnde winkel was de Walmart. De winkel was enorm groot, dat zijn we niet gewend in Nederland. In de Walmart hadden ze ook vuurwapens, koelkasten, stofzuigers, knutselspullen, en meer… te veel om op te noemen. Heel apart als je het niet gewend bent J Vooral door het knutselgedeelte wou ik dat er vlak bij mij thuis een Walmart zat… Er waren zo veel spullen die ik graag zou willen hebben om mooie dingen mee te maken 🙂 Maar jammer genoeg kan lang niet alles mee in de koffer.

Nadat we eten in hebben geslagen zijn we richting de Grand Canyon gereden. De omgeving hier is heel apart om te zien, in Las Vegas was alles vlak en woestijn, en hoe dichter we bij de Grand Canyon kwamen, hoe meer heuvels er in het landschap kwamen en hoe groter de bosjes werden 🙂

Onderweg zijn we over historic route 66 gereden. Het is erg leuk om er een keer overheen te hebben gereden, hoewel het landschap onderweg niet heel afwisselend is. Langs route 66 zijn er allemaal leuke ‘historic saloons’ en dergelijke en we hebben een hoop leuke ‘cowboy-cafeetjes’ gezien. We hebben daar ook een aantal leuke foto’s gemaakt!

De vrachtwagens hier zijn ook erg leuk om te zien. Ze zijn een stuk mooier dan die lelijke vierkante dingen in Nederland; hier zien ze er erg stoer uit!

Vlak voor het donker kwamen we bij de Grand Canyon aan. De zon ging net onder. Op een mooie parkeerplaats hebben we de camper gauw geparkeerd en zijn we naar de GC gerend; bij de parkeerplaats waren allemaal mooie uitkijkjes. Jammer genoeg waren we net te laat, er viel nog net een klein beetje zon op de bergen maar helaas niet genoeg om nog Écht mooi te zijn of om mooie foto’s te maken. Het was wel leuk om het te zien. We besloten om vroeg naar bed te gaan en de volgende ochtend om half 6 de wekker te zetten zodat we de zonsopgang konden zien wat ook erg mooi zou zijn. Om 10 uur zijn we gaan slapen.

De volgende ochtend zijn we om half 6 opgestaan en hebben we gauw ontbeten voor we snel naar een uitkijkpunt bij de GC zijn gegaan. Het was al erg druk voor we er aankwamen, zelfs al was het zo vroeg en was de zon nog achter de bergen. Wij hebben gauw een plekje opgezocht waar we mooi uitzicht hadden op de GC en de zonsopgang. Nadat wij er stonden kwamen er nog twee bussen aan met voornamelijk Chinezen en Japanners. Er waren er ook erg veel met mondkapjes op, hoewel ik geen idee heb waarom ze dat zouden doen. Ze waren ook constant foto’s aan het maken van de mensen die naar de zonsopgang keken in plaats van de zonsopgang zelf… Heel maf 😉

De zonsopgang was mooi om te zien, hoewel Ilona zei dat het veel mooier kan zijn… Het was hoe dan ook indrukwekkend om te zien hoe het licht steeds verder over de bergen trok en hoe de rotsformaties van grijs langzaam rood werden. Prachtig om te zien, en de Grand Canyon is ook meester in gezichtsbedrog: het lijkt veel minder diep dan het eigenlijk is.

Nadat we ons een paar uur hadden vergaapt aan de Grand Canyon en de meeste mensen alweer weg waren, zijn wij ook weggegaan: op vaar Zion National Park! Onderweg zijn we nog een flink aantal keer gestopt om mooie uitzichten te bekijken en te fotograferen en om bij Indianenstalletjes te kijken. De eerste paar keer dat je zo’n Indianenstalletje ziet vond ik het heel sneu om weer te vertrekken zonder wat gekocht te hebben terwijl ze het allemaal zelf hebben gemaakt, maar daarna viel op dat alle sieraden toch wel verdacht veel op de sieraden bij de vorige stalletjes leken. Wat op een gegeven moment ook erg opviel was dat wanneer er alleen Indianen bij de stalletjes waren en geen Amerikanen of toeristen, er wel verdacht mooie auto’s stonden. Ik begon me toch minder schuldig te voelen 😉

Onderweg naar Zion National park veranderde de omgeving weer. Van bergachtig met veel bomen en rode rotsen veranderde het naar platter land met hier en daar een berg die uit de middle of nowhere oprees met vooral bosjes en cactussen in plaats van bomen. De bergen hier zijn in tegenstelling tot de grijze met bomen begroeide bergen in Frankrijk rood/roze/paarse/beige bergen met hier en daar een bosje. Heel apart om te zien, maar oh zo mooi als de zon erop schijnt! Daarna veranderde het landschap naar boslandschap met de rode bergen.

Om Zion National Park in te kunnen moesten we door twee tunnels; bij de eerste konden we zo doorrijden, maar bij de tweede hebben ze al het verkeer gestopt zodat we met de camper in het midden van de tunnel konden rijden. En nog steeds is iedereen super aardig! De Rangers vragen altijd hoe het met je is en waar je vandaan komt en ze (lijken) altijd oprecht geïnteresseerd voor zo ver hun werk dat toelaat. In Zion moest de tijd weer een uur vooruit gezet worden. Heel irritant, al die tijdzones in zulke korte stukken, maar het is ook erg verwarrend.

Zion is echt prachtig. Overal van die prachtige rode bergen die, net als de Grand Canyon, door de rivier en door regen zijn afgesleten met allemaal mooie vlakken en vormen erin (als de bergen niet zo glad als een glijbaan zijn). Overal lopen ook een soort herten rond. In het begin is het heel bijzonder dat ze overal lopen en dat je zo dichtbij kan komen dat je ze bijna aan kunt raken, maar op een gegeven moment is het bijzondere eraf omdat ze letterlijk overal lopen; ze worden hier zelfs als onkruid beschouwd. Er liggen ook verschrikkelijk veel van die herten dood langs de weg, jammer genoeg. Binnen een mijl kwamen we wel 6 of 7 aangereden herten tegen.

In het park aangekomen zijn we meteen naar een camping gereden. De receptie van de camping die we hadden uitgekozen was al dicht, maar ze hadden een bord neergezet met alle beschikbare plekken die ze nog hadden, dus we konden gewoon een mooie plek uitzoeken. We hebben er een uitgezocht en zijn gaan eten en toen hebben we bedacht wat we de volgende ochtend zouden gaan doen.

De volgende ochtend hebben we om half 7 de wekker gezet omdat we om 7 uur de shuttlebus wilden halen en vervolgens een wandeling wilden doen. Uiteindelijk zijn we pas om 7 uur wakker geworden en kwamen we erg langzaam op gang; om 8 uur hadden we pas ontbeten. We zijn toen naar de receptie gegaan om te laten weten dat we er die nacht aan waren gekomen en om te vertellen dat we graag nog een nacht wilden blijven. Het eerste was goed; het tweede kon niet… alle plaatsen waren jammer genoeg al bezet. Maar, zei hij, we konden het wel bij een ander camping proberen want daar was nog wel genoeg ruimte.

We hebben betaald en zijn vertrokken naar een andere camping. Deze bleek nog geen 5 minuten rijden er vandaan te zijn, dus dat viel reuze mee. Deze camping is een ‘self-register’ camping, wat wil zeggen dat je een plaats uit mag zoeken, een briefje in moet vullen met je gegevens en dit aan het plaatsnummer moet vastmaken en geld in een envelop moet doen en dit in een brievenbus moet doen. We hebben een mooie plaats uitgezocht en alles gedaan wat moest gebeuren, en toen zagen we weer hertjes… Ze liepen midden op de (op deze plek redelijk drukke) camping rustig te eten. Bij deze hertjes konden we heel dichtbij komen zonder dat ze zelfs maar opkeken 🙂

Daarna hebben we de Shuttlebus genomen en hebben we de Hidden Canyon Trail gelopen. Dit was een moderate trail (volgens de beschrijvingen) en we zouden er 3 uur over doen. Het begin was erg pittig, in 1 mijl moesten we 845 foot klimmen (ongeveer 200 meter). Het ging echt stijl omhoog, en aangezien mijn conditie niet te best is was het best uitputtend. Zo nu en dan was het best beangstigend om te zien hoe hoog het was: het pad was soms erg smal en als je naar beneden keek, zag je geen grond of bomen binnen minimaal 500 meter. Als je daar zou uitglijden en naar beneden zou vallen zou je het niet overleven. Achteraf bleek dat dit nog het makkelijkste gedeelte was…. Het uitzicht was wel in één woord GEWELDIG.

 

Hierna kregen we meerdere smalle richels waaronder een nog diepere afgrond was. In de rotswand naast de richels waar we over moesten lopen waren zo nu en dan wel kettingen vastgemaakt waar we ons aan konden vasthouden (lees: eigenlijk moeten vasthouden maar verplichten kan ook niet), maar soms ook niet en juist die stukken was het heel glad door allemaal los zand dat op het bad lag. Soms was het doodeng om er te lopen/staan en te weten hoe ver je naar beneden zou vallen als je zou uitglijden. Soms moesten we ook stukken klimmen over relatief vlakke rots, maar daar waren vaak wel trappen op uitgehouwen. Aan het eind van de trail stond een natuurlijk uitgesleten, losstaande, boog. Het is heel onwerkelijk dat water de rots op die manier heeft uitgesleten.

Hierna zijn we weer terug gegaan. De terugweg was enger dan de heenweg, omdat ik meer grip had op de gladde rotsen toen ik naar boven liep dan naar beneden. Een keer ben ik bijna uitgegleden, maar gelukkig gebeurde dat niet helemaal anders had ik het niet overleefd.  Onderweg zagen we meerdere squirrels, ze zijn heel schattig om te zien en ze zijn best klein. Deze beestjes zijn in tegenstelling tot de herten erg schuw.

Eenmaal beneden hebben we de bus weer gepakt en zijn we halverwege uitgestapt om wat te eten en hebben we in een souvenirwinkeltje gekeken. Ze hebben hier heel veel leuke dingen die je kan kopen. Ze hebben behalve de standaard souvenirs (koelkastmagneetjes en knuffels) ook nuttige souvenirs als riemen, wandelstokken en waterflessen… en meer! Toen we uit waren gekeken zijn we terug naar de camper gegaan en hebben we wat informatie ingewonnen bij het Visitor Centre. Daarna hebben we nog een korte wandelroute gelopen (maar ook prachtig!) naar de Emerald Wells. Deze wandelroute was in vergelijking tot Hidden Canyon Trails heel vlak en saai, maar ik vond hem op dat moment spannend genoeg. Ook de uitkijkjes bij deze trail waren geweldig mooi.

Hierna zijn we weer teruggegaan naar de camper, maar onderweg stak een bidsprinkhaan over. Ze was heel fotogeniek! (tenminste, ik neem aan dat het een vrouwtje is). Bidsprinkhanen springen niet zo als gewone sprinkhanen, ben ik achter gekomen (in elk geval deed deze dat niet). Ze sprong zo nu en dan wel, maar dat waren sprongen van maximaal 5 cm. Lang niet zo ver als een gewone sprinkhaan kan springen! Het is wel heel mooi om zo’n beestje in het wild te zien, ik vind het wel speciaal 🙂

Toen we genoeg foto’s hadden van het beestje zijn we terug gegaan naar de camper en hebben we gegeten en daarna zijn mijn vader, Ilona en mijn broertje nog een kleine wandeling gaan doen.

De volgende ochtend zijn we weer supervroeg opgestaan omdat we nog een wandeling van 3 uur wilden doen. Ik ben uiteindelijk niet mee gegaan omdat ik van de vorige dag nog veel last had van mijn gewrichten, waar ik eigenlijk wel spijt van heb. De rest is wel gegaan, en zij vertelden hele leuke dingen over squirrels (waarschijnlijk zijn het eigenlijk chipmunks) die op schoot sprongen.

Nadat ze terug waren zijn we op weg gegaan naar Bryce Canyon. Na ongeveer 4 uur kwamen we aan. We hadden het sneller kunnen doen maar onderweg hebben we nog een aantal winkeltjes bekeken en zijn we bij viewpoints gestopt. Onderweg zagen we de natuur weer veranderen. In plaats van rode rotsen met matige begroeiing, werd het meer en Frankrijk-landschap: witte rotsen met veel (naald)bomen. Daarna veranderde het weer naar rode rotsen met veel begroeiing.

Eenmaal in Bryce Canyon leek het in eerste instantie niet erg interessant, omdat het wel erg op Frankrijk leek, maar toen we bij een bepaald viewpoint kwamen zagen we de karakteristieke rode pilaren die bij Bryce Canyon horen. Toen was het ineens een stuk interessanter! )

Bij Rainbow Point, wat het mooiste viewpoint van allemaal zou zijn, hing een waarschuwing: er konden zwarte beren en cougars (mountain lions) rondlopen met erbij verteld wat je moest doen als je er een tegen kwam. Als je een zwarte beer tegen komt moet je heel veel herrie maken om hem bang te maken en vooral geen oogcontact maken, als hij naar je toekomt moet je langzaam achteruit lopen en als hij aanvalt moet je terug vechten en ook heel veel herrie maken. Als je een cougar tegen komt moet je je zo groot mogelijk maken, beslist niet wegrennen (hij rent toch harder dan jij) of verstoppen (omdathij jou toch wel heeft gezien voor je hem hebt gezien) en als hij aanvalt moet je terug vechten. (“Don’t give in without a fight!”) Gelukkig zijn we er tot nu toe geen tegen gekomen 🙂

We hebben ook nog een korte wandeling gedaan tussen de rode rotsen. Op te terugweg hadden we veel geluk omdat de zon toen onder ging. We hebben een paar hele mooie foto’s kunnen maken! Daarna zijn we terug gegaan naar de camper en hebben we een RV camping opgezocht… En daar zijn we nu!