Ondanks dat ik niet veel dingen post over mijn schrijven ben ik er nog steeds druk mee bezig. Ik heb alles wat in het verhaal moet komen al bedacht, maar nu moet ik alleen nog een keer tijd vinden/maken om het echt te gaan schrijven…

Hieronder een sneak peek, geschreven vanuit het PoV (person of view) van een personage waarvan ik nog niet zeker weet of hij een grote rol krijgt; en of hij uberhaupt een PoV krijgt in de uiteindelijke versie. Dit verhaal is meteen ook een mini sneak peek in het magie-systeem dat ik heb bedacht.

Laat het me gerust weten als iets niet lekker leest/loopt of als er typefouten in staan; ik moet ook nog leren 🙂

Enjoy!

---

Cris’ Dilemma

Cris was door de Raad naar Rogaun gestuurd om de ontwikkelingen in de stad in de gaten te houden. Als een van de meest begaafde magiërs van deze tijd, een Bestuurder nog wel, was hij degene die deze lastige opdracht het beste kon doen; zelfs de Manipulators waren hier niet geschikt voor. Die konden beter achter de schermen de macht in handen houden. Cris vond het fijn dat hij zo belangrijk was voor de Orde, maar hield er niet van dat hij zo stiekem moest doen. De Raad moest maar eens opschieten met het uitvoeren van Het Plan.

Cris schudde zijn hoofd. Nee, hij moest niet aan Het Plan denken. Hij moest zich concentreren op de Transfactors die hier actief waren. Vooral de Transfactors van de jongen die zich Gary noemde. Gary deed goed werk voor de Orde, maar hij gebruikte de kennis van de Orde ook voor zijn eigen plannetjes. En dat is niet de bedoeling. Helemaal niet met de ideeën die Gary heeft. De vorige avond, toen hij de twee belangrijkste volgelingen van Gary volgde, kwam hij erachter dat zij de jongen die met Gary mee reisde om hadden gebracht. Nu was Gary alleen met het meisje overgebleven, zoals elke keer als hij terug kwam van een reis.

Nu zat Cris in een groezelig cafeetje in een achterbuurt bij te komen van de lange nacht. Behalve hemzelf waren er maar weinig gasten, en waarschijnlijk waren het allemaal criminelen. Dit cafeetje was populair bij dat soort gespuis; mensen waar hij een hekel aan had. Daarom had hij een tafeltje zo ver mogelijk van de deur genomen, in de schaduwen, zodat niemand hem zou opmerken. Hij zou liever in een gewone herberg verblijven, maar de Raad had hem opgedragen zo min mogelijk op te vallen, dus hij had geen keus.

Concentreer je, zei hij tegen zichzelf. Transfactors. Gary. Ja, Gary. Het moest iets betekenen dat Gary elke keer knappe, jonge meiden mee nam die na een kort verblijf in Rogaun verdwenen. Maar wat? Terwijl Cris hierover nadacht ging de deur van het cafeetje open. Meer uit gewoonte dan interesse nam Cris het tweetal dat binnen kwam op. Een doodgewone jongen en een doodgewoon meisje; niet interessant. Hij wou net weer wegkijken toen de jongen in zijn richting keek. Cris vloekte binnensmonds; hij kende dat gezicht. De jongen die net was binnengekomen was Gary. Paniek flitste door zijn lichaam. Aan zijn uiterlijk was natuurlijk niets te zien, dat had hij tijdens de Opleiding wel geleerd. Wat moest hij doen? Het duurde even voor hij zich bedacht dat Gary hem natuurlijk niet kende. Langzaam ontspande hij weer. Hij bestudeerde het meisje, maar hij dacht niet dat hij haar kende. Ze was jong, en zo op het eerste gezicht leek ze knap. Een bleke huid, donker haar, slank. Precies zoals de meeste slachtoffers van Gary.

Voorzichtig bevoelde hij Gary’s energiestromen, en trok zich huiverend weer terug. De jongen voelde… bedorven… aan. Hij kon het niet anders omschrijven. Hij zou de jongen niet graag Manipuleren, zo bedorven voelde hij. Als het moest zou hij het natuurlijk wel doen; niemand negeert een order van de Raad. Het meisje. Was zij echt een slachtoffer of was ze een nieuw lid van Gary’s Transfactors? Voorzichtig bevoelde hij haar energiestromen, half verwachtend dat zij net zo bedorven aan zou voelen als de jongen.

Zodra hij haar Voelde spoelde er rust door hem heen. Verbaasd trok hij zich terug. Ze voelde zo… puur! Zoiets had hij nog nooit gevoeld. Hij reikte weer naar haar. Hoe langer hij haar Voelde, hoe rustiger hij zich voelde. Deze keer trok hij zich niet terug. Hij probeerde meer te Voelen dan die eerste indruk. Hij Voelde dat ze zich zorgen maakte. Over de jongen die met hen mee reisde? Hij probeerde meer te Voelen. Wantrouwen? Wantrouwde ze Gary? Dat zou mooi zijn. Hoe langer Cris haar energiestromen Voelde, hoe meer hij ervan overtuigd raakte dat hij haar moest beschermen.

Gary en het meisje gingen vlakbij de deur zitten. Cris trok zich terug, stopte met het Voelen naar het meisje. Hij mocht niet te bezorgd worden over haar. Dat zou de plannen van de Raad kunnen dwarsbomen. Meteen toen hij haar niet meer Voelde, wou hij weer naar haar reiken. Hij had hier nog nooit zoveel moeite mee gehad, vreemd.

Cris had er spijt van dat hij in het verste hoekje van het café was gaan zitten. Hij kon de conversatie tussen de twee zo niet horen, en er zat niemand bij hen in de buurt die hij kon Manipuleren om zo mee te luisteren. Niet veel later stond Gary plotseling op en liet het meisje achter. Cris Voelde hem nog eens. Bederf, verrotting. Hij Voelde nu ook wat anders; hoop, en verwachting. Wat betekende dat? Cris voelde medelijden voor het meisje. Gary’s experimenten schenen vaak niet goed af te lopen. Hij mocht eigenlijk niet ingrijpen, maar in dit geval…

Hij stond op, en liep rustig naar het meisje toe. Hij zorgde ervoor zo min mogelijk geluid te maken, zoals het een magiër betaamd. Mysterie was een van de belangrijkste wapens van de magiërs. Het meisje staarde naar buiten door de vieze ramen, en zag hem niet aan komen. Blijkbaar hoorde ze hem ook niet, want toen hij op Gary’s plek ging zitten staarde ze nog steeds naar buiten. Nu hij zo dicht bij haar zat, kon hij haar makkelijker Voelen. Hij had nog nooit zoiets puurs gevoeld. Waar kwam ze vandaan? Hij Voelde nu ook dat ze verdriet had. Waar zou ze verdriet om hebben? Ze staarde nog steeds naar buiten. Om haar aandacht te trekken schraapte Cris zijn keel.

Het meisje had hem blijkbaar echt niet gehoord, want ze schrok zo erg dat ze bijna van haar stoel viel. Hij probeerde een lach te onderdrukken, maar slaagde daar niet goed in. Met een rood hoofd keek ze hem boos aan. Hij hoorde het gelach van de andere cafébezoekers nauwelijks; hij was met stomheid geslagen. Haar gezicht was net zo mooi, net zo puur als haar energie. Ze deed hem denken aan zijn dochter, toen ze nog die leeftijd had. Zij was ook zo mooi geweest.

“Wie ben jij?” vroeg ze boos. “En wat wil je van me?” Zelfs boos klonk haar stem mooi. “Noem me Cris.” Hij wachtte even, en overdacht zijn antwoord op haar tweede vraag. “Wat is jouw relatie met de jongen waarmee je binnen kwam?”

“Hij is mijn reisgenoot. Hij heeft me geholpen met het ontsnappen uit mijn dorp en samen reizen we nu rond om de wereld te zien. Er was nog een jongen, die bleek mijn neef te zijn, maar die is een paar nachten terug verdwenen. Hij zei… hij is ’s nachts vertrokken, maar ik dacht niet dat hij dat zou doen.” Ze schudde haar hoofd, en het gevoel van verdriet en wantrouwen werd sterker. Cris Voelde ook verbazing. Blijkbaar had ze geen eerlijk antwoord willen geven, maar had zijn Gave haar onbewust overtuigd. Haar wantrouwen… Wie wantrouwde ze? Het moest Gary zijn. Dat moest. “Pas goed op, meisje. Hij is gevaarlijker dan je denkt. Hij heeft… banden met de verkeerde groeperingen.” Cris probeerde haar te Manipuleren, maar hij had er moeite mee. Hij was nooit goed geweest in het Manipuleren van mensen, maar deze boodschap móést goed tot haar doordringen. Zij mocht niet ten prooi vallen aan Gary’s experimenten. Plots had hij een idee. Hij had nog een Bewerkte armband bij zich. Hij had hem eigenlijk Bewerkt voor iemand anders, maar hij kon wel een nieuwe kopen voor dat doel.

Hij pakte de armband uit zijn buidel en gaf die aan haar. “Draag deze. Als je hem draagt kan ik je helpen als je in gevaar bent. Dan zal ik komen.” Verbaasd keek ze van de armband naar hem. “Dank je” mompelde ze. Was het cadeau te duur voor haar om het aan te nemen? Het was maar zilver, met een kleine smaragd. Ze prutste met de sluiting en probeerde de armband om te doen. Snel, maar stil ging Cris weer naar zijn oude plek in het café. Regel 3: gedraag je mysterieus. Toen ze de armband om had gedaan keek ze weer naar de stoel tegenover haar, waar hij net had gezeten. Verbazing flitste over haar gezicht. Ze keek het café rond, maar zag hem niet. Hij glimlachte. Hij werd hier steeds beter in; zijn mentoren hadden gelijk gehad.

Het meisje stond op, waarschijnlijk om buiten naar hem te zoeken, maar op dat moment ging de deur weer open. Gary kwam binnen. Cris voelde een woede die hij nog nooit had gevoeld voor de jongen. Cris zou Gary’s plannen ontdekken en ervoor zorgen dat ze niet lukten. En als hij het meisje in gevaar zou brengen zou de jongen zelf experimenten ondergaan. Dankzij de armband zou hij altijd weten waar ze was, en zou hij het weten als ze in gevaar was. Hij glimlachte. Zelfs de Raad wist niet dat dit mogelijk was.

Gary had een pakket bij zich, zag hij nu. Het meisje maakte het open, en lachte van verbazing –of was het uit vriendelijkheid?- toen ze zag wat erin zat. Wat zat erin? Cris zat op het puntje van zijn stoel om het te kunnen zien. Toen hij dat merkte schoot er een gedachte door hem heen. Belachelijk dat het meisje zo belangrijk voor me is, dat ze zoveel interesse bij me heeft opgewekt. Waarom?

Het meisje pakte de inhoud van de doos op, en met een zucht ging Cris weer normaal zitten. Een jurk? Is dat nou een reden om zo blij te kijken? Tot zijn verbazing voelde hij teleurstelling. Hij besefte dat hij had gehoopt dat het iets was geweest waardoor hij meer over het meisje te weten zou komen. Hij schudde zijn hoofd en lachte om zichzelf. Waarom had hij het gevoel dat hij haar moest beschermen? Ondanks dat hij haar niet meer Voelde werd het gevoel dat hij haar moest beschermen steeds sterker. Wat kon hij doen om haar te beschermen? Hij kon Gary gemakkelijk uitschakelen, maar dan zou hij niet weten waar het hoofdkwartier van Gary’s Transfactors was. En dat moest hij te weten komen voor de Raad. Maar als hij Gary zijn gang liet gaan kwam hij wel te weten waar het hoofdkwartier was, maar zou hij misschien niet op tijd zijn om het meisje te redden.

Het meisje pakte de jurk weer in en de twee verlieten het café. Cris bleef achter, zijn hoofd brekend over zijn opties.

 

© Laura Veldman