De dagen worden korter, de wegen worden langer. Warmte wordt ingewisseld voor kou, kou wordt ingewisseld voor warmte. Voor de vakantie vroeg ik met welke temperaturen ik rekening moest houden… Het antwoord was: tussen de 9 en 30 graden. Ik dacht dat het overdreven was, hoe kan het nu zo veel verschillen? Nu blijkt dat het zelfs helemaal niet was overdreven… Inmiddels hebben we door de woestijn én door sneeuw gereden.

24 Oktober, de dag waar mijn vorige blog eindigde, waren we nog in Bryce Canyon. Toen we, voor de verandering weer vroeg, opstonden hebben we een mooie wandeling door Bryce gemaakt. Alles is droge zandgrond met hier en daar een (hele hoge) boom en vooral heel veel planten die ik in de categorie “onkruid” indeel. We liepen tussen de rode rotsen door, dus overal waren we erdoor omgeven als een enorme muur. Als je daar loopt is het heel indrukwekkend, vooral als je bedenkt dat over ik-weet-niet-hoeveel jaar deze rotsen niet meer bestaan. De rotsen bestaan uit zandsteen, wat betekent dat deze afslijten door wind en regen. Aan de voet van elke rots zie je dan ook een berg roodkleurig zand liggen, met hier en daar afgebroken stukken ertussen. Sommige afgebroken stukken zijn zo groot dat je ze rotsen kunt noemen.

Tijdens de wandeling kwamen we ook een diepe geul tegen, net zo droog als het pad waar we over liepen. Het was net zo breed als een Nederlands kanaal en een meter diep. Als het had regent was dit een rivier. Het is heel apart om t e zien dat de “rivier” net zo droog is als alles eromheen. Het benadrukt maar weer dat we in een woestijn liepen (hoewel het ontzettend koud was, ik had een vest en een jas aan en toen was het nog niet warm).

In de vallei, zo zal ik het maar noemen omdat veel bomen hier groen waren, kwamen we best veel leven tegen. Er vlogen allemaal vogeltjes rond. Zoals overal hier waren en kraaien, maar er waren ook vogeltjes die op musjes lijken en vogeltjes die op koolmeesjes leken. Er liepen ook veel chipmunks rond.

Na de wandeling zijn we gaan rijden richting Yosemite! Hier was ik erg enthousiast over omdat hier Sequoia bomen staan. Je weet wel, van die hele grote bomen waar je, als je er met 5 man omheen staat je elkaars handen nog niet aan kan raken. 😉 De hele verdere dag hebben we gereden en pas ’s avonds laat kwamen we aan bij de grens van het park.

Het rijden was erg saai, en toch weer een belevenis. Hoe vaak kom je nou in Nederland tegen dat je 4 uur achter elkaar kan rijden zonder ook maar een huis of stoplicht tegen te komen? Hoe vaak kom je in Nederland tegen dat je een uur kan rijden zonder tegenligger of bocht tegen te komen? Precies, nooit. Net als de weg veranderde de omgeving ook niet. Waar we doorheen reden was letterlijk een woestijn. Gele zandgrond met alleen maar verdorde, 30 cm hoge, verdorde bosjes. En af en toe een groen bosje. Bosjes kan je het dus eigenlijk ook niet noemen, het zijn meer plantjes.

Onderweg zijn we wel wilde paarden tegen gekomen! Heel bijzonder aangezien mijn vader en Ilona een keer een paar weken naar Amerika zijn gegaan, speciaal voor de wilde paarden, en zij deze niet hebben gevonden. En hier rijden we dan, in de middle of nowhere, en komen we een kudde tegen van 12 dieren! Het was leuk om te zien, maar ze waren wel erg bang (natuurlijk, dat hoort bij wilde paarden maar dat bevestigd ook dat het wilde paarden zijn) en we konden dus niet erg dichtbij komen om mooie foto’s te maken.

Langs deze weg in de middle of nowhere hebben we ons avond eten gegeten en toen zijn we weer verder gegaan naar Yosemite. ’s Avonds laat kwamen we vlak bij de grens van Yosemite aan, en wilden we een RV camping vinden om de nacht door te brengen. Bij Yosemity leek het helemaal niet op de andere parken die we tot nu toe tegen zijn gekomen, in plaats van overal campings en leven, leek het net op de weg waar we net vanaf kwamen; nergens een teken van leven en vooral geen campings.

Vol vertrouwen zijn we doorgereden en na een uur kwamen we een Visitor Center tegen. We hadden besloten om hier maar op de parkeerplaats te overnachten omdat we toch de volgende dag nog informatie wilden inwinnen over de passen die naar Yosemite leiden.

De volgende ochtend ging om 6 uur de wekker, en de plannen werden veranderd. We zouden gewoon op weg gaan naar de pas en onderweg zouden we vragen of hij open was; bij een tankstation of supermarkt in de buurt zouden ze het toch wel weten?

Zo gezegd zo gedaan. Meteen was het al mis; de pas was gesloten in verband met, jawel, sneeuw, en het was niet bekend wanneer deze weer open ging. We kregen een telefoonnummer dat we konden bellen voor meer informatie. Dus wij hebben het telefoonnummer gebeld maar ze zeiden niet meer dan we al wisten; de pas was gesloten en wanneer deze weer werd geopend was niet bekend.

Nu hadden we twee opties; of we reden door naar een andere pas hoewel we, met heel veel pech, er uren over zouden doen voor we bij een open pas kwamen. De tweede optie was wachten en hopen tot de pas, hopelijk die dag, open zou gaan. We hebben ervoor gekozen om door te rijden, aangezien het dagen kon duren voor de pas open zou gaan en we het eigenlijk niet konden hebben om een dag vertraging op te lopen op ons schema.

Na een uur rijden kwamen we bij de volgende pas aan; gesloten. Na nog een uur kwamen we bij de pas daarna aan. Gesloten. En zo ging het maar door tot we 7 uur gereden hadden; toen kwamen we eindelijk bij een open pas. Dit was om een uur of 3. En natuurlijk, toen we bij deze pas kwamen stond op een bord dat de pas waarbij we overnacht hadden open was…  AARGH! Zo lang omgereden voor niets. Als we nou een paar uur hadden gewacht, hadden we het misschien geweten en hadden we een wandeling kunnen maken om vervolgens door de pas naar Yosemite te rijden… Maarja, jammer genoeg bouwen  ‘als’ en ‘dan’ geen bruggen 😉

Onderweg naar deze pas zijn we door een landschap gereden dat in niets leek op de woestijn… Overal lag kniehoog sneeuw. Heel mooi om te zien, maar daar was ik, qua kleding, niet op voorbereid!

Eenmaal door de pas heen gereden stopten we bij een Visitor Center om inlichtingen te vragen. We hadden het helemaal gehad met rijden, en we wilden een leuk wandelingetje doen om daarna een camping te zoeken en te gaan slapen.

In het Visitor Centre werd ons verteld dat de pas waar we in eerste instantie door wilden, om 1 uur open is gegaan. Hadden we nu maar wel gewacht… Ons werd ook aangeraden om de camping aan de overkant van de straat te nemen, omdat de kans daar het grootste was dat er nog plek zou zijn. In het dorp, driekwartier rijden verderop, was ook een camping, maar die was meestal vol. Natuurlijk zijn wij eigenwijs en zijn we naar het dorp gereden. Onderweg was er een kleine wandeling van een mijl in een grove waar 20 sequoia bomen staan. Deze wandeling hebben we gedaan. Het ging heel steil naar beneden, maar het was de moeite waard: na korte tijd kwamen we een paar sequoia’s tegen!

Het is een heel apart gevoel als je zo’n reus voor het eerst ziet. Aan de ene kant is het niet normaal dat een boom zo groot wordt; het is heel vreemd en toch heel mooi (en kan je je voorstellen dat de Elven uit Lord of the Rings erin zouden kunnen wonen), en de bomen voelen heel zacht aan; ook heel anders dan in Nederland. Hoewel dit zou kunnen komen doordat iedereen aan de bomen zit 😉 Aan de andere kant is het zo… normaal. Alsof het hoort dat bomen zo groot worden. De Sequoia bomen van de grootte die daar stonden zijn 3000 jaar oud. Ze stonden er al voor onze jaartelling begon… Wederom, indrukwekkend!

Tegen de tijd dat we bij de camping aankwamen was deze al gesloten, maar zoals hier normaal is stond er een bord bij de ingang met plekken die nog vrij waren. Gelukkig waren er nog genoeg plekken over! We hebben een mooie plek uitgezocht en wilden de camper er net neerzetten, toen ik 30 meter verderop iets grijs onder een dodge zag bewegen… Wasberen! 2 lieve, schattige, pluizige, wilde wasberen. We zijn meteen uitgestapt en hebben foto’s van de beestjes gemaakt. Blijkbaar wisten ze dat wij toeristen zijn, en kwamen ze meteen naar onze camper toe. Ze kwamen heel dichtbij, tot op een meter. Het zijn hele mooie beestjes, maar ik wou ze niet zo dichtbij me hebben omdat het toch wilde beesten zijn, mét vlijmscherpe tandjes. We hebben in Zion ook allemaal foto’s gezien van mensen die zijn gebeten door een klein en schattig chipmunkje, en dat is toch behoorlijk indrukwekkend… laat staan wat er gebeurt als je door een wasbeer wordt aangevallen.

De wasbeertjes waren de hele tijd met z’n tweetjes en weken niet van elkaars zijde. Samen liepen ze naar de camper toe, gingen ze eronder zitten, lokten ons naar de andere kant en liepen weer terug… Toen ik weer achter ze aan ging naar de andere kant, zag ik de twee dieven met z’n tweetjes door de (open!) deur van de camper kijken alsof ze naar binnen wilden springen…. Ik ben er gauw naartoe gerend en toen zijn ze gelukkig weggegaan. Ik was zo blij dat ik nog net op tijd erbij was. 😉

Op de camping stonden overal boxen waar je je eten in kon doen, tegen de beren. Die hadden ze dus ook al. Zwarte beren, en bij de waarschuwingen ervoor stonden ook foto’s van auto’s die zijn open gebroken door beren. Er stond ook bij vermeld dat de rangers de beren wild proberen te houden, dus als we een ranger achter een beer aan zouden zien rennen moesten we niet raar opkijken… 🙂 Daarbij hoorde ook de mededeling dat we geen eten/afval moesten laten rondslingeren en het in de bear-proof boxen/afvalbakken moesten doen. Na het avontuur met de wasberen hebben we gelukkig niets meer van beren, welk formaat ook, meegemaakt!

’s Ochtends hebben we voor de verandering eens uitgeslapen; om half 8 ging de wekker. Na ontbeten te hebben, hebben we een wandeling gemaakt naar een waterval. Het ging vrij steil omhoog, en uiteindelijk was alle moeite voor niets geweest; de waterval was niet echt indrukwekkend.

Daarna zijn we vertrokken naar het zuiden van Yosemite. Hier was een grove met 500 sequoia bomen in plaats van de grove met 20 bomen waar we de vorige dag waren geweest. Deze grove was echt prachtig. Overal stonden sequoia’s, de meeste hadden ook namen gekregen. Zo was er een die de Grizzly Giant heet (met takken van 2 meter doorsnede), The Twins (twee sequoia’s die aan de onderkant zijn ‘versmolten’ omdat ze zo dicht bij elkaar staan) en nog een Tunneltree, maar deze leeft nog ondanks het grote gat in de stam 🙂

In dit park waren behalve verschrikkelijk veel bomen, ook verschrikkelijk veel squirrels (dit keer echte, grote squirrels). Maar ook deze squirrels heten geen squirrels; deze heten chickaree’s. Een aantal chickaree’s was erg tam; terwijl ze op een boomstam zaten te eten kon je ze tot op een paar meter naderen. Dit moest je wel rustig doen, anders renden ze alsnog weg, maar het kon!

Na de wandeling zijn we onderweg gegaan naar San Fransisco – het was nog wel een stukje rijden en de volgende dag moesten we de camper voor 10:30 in San Fransisco inleveren en we moesten het hele geval ook nog schoonmaken en opruimen. Onderweg was het ontzettend saai; het landschap veranderde niet, op een paar dorpjes na die wel het bekijken waard waren door hun Western-uitstraling en alle Halloween-versieringen.

’s Avonds laat waren we nog steeds een RV camping tegen gekomen en we begonnen allemaal heel erg moe te worden. Daardoor durfden eigenlijk niet verder te rijden, dus hebben we op een ‘parkeerplaats’ naast de highway geslapen. Eigenlijk was het geen parkeerplaats maar een hele grote oprijlaan, maar er stonden allerlei auto’s en vrachtwagens geparkeerd dus zijn we er ook bij gaan staan. Het was geen relaxte nacht omdat het heel hard waaide (waardoor de camper de hele tijd heen en weer bewoog, gelukkig werd ik niet zeeziek) en omdat we vlak langs de highway stonden; we konden elke auto luid en duidelijk langs horen komen. En op deze weg waren VEEL auto’s.

En helaas, ondanks dat iedereen ’s ochtends nog steeds doodmoe was, moesten we weer vroeg op… We moesten nog veel schoonmaken en we moesten ook nog een paar uur rijden; en de koffers moesten nog ingepakt worden. Op de parkeerplaats waar we hebben overnacht hebben we de koffers ingepakt en zo veel mogelijk al schoon gemaakt.

Daarna zijn we gaan rijden; op zoek naar een RV-dump om de vuil-water tank leeg te gooien. Uiteindelijk  hebben we pas in San Fransisco een RV-dump gevonden. Dit kwam eigenlijk wel goed uit omdat er ook een tankstation dichtbij was, en beide plekken lagen dichtbij de plaats waar we de camper in moesten leveren. De camper inleveren ging best snel, alles werd goedgekeurd en na een half uur was het allemaal geregeld en konden we met een taxi van het verhuurbedrijf mee naar het centrum van San Fransisco. Hiermee hadden we enorm geluk omdat we normaal gesproken niet met deze taxi mee mochten. We mochten mee omdat hij mensen op moest halen in de buurt van waar wij moesten zijn, dus hij zou toch rijden.

De taxichauffeur was een rare man, normaal zijn de taxichauffeurs heel aardig en willen ze de hele tijd praten, maar deze had harde muziek aan en het enige wat hij zei (of liever gezegd schreeuwde) was “HEY YOU THERE! DO YOU HAVE YOUR BELT ON??” Toen we op onze bestemming waren laadde hij stilzwijgend onze koffers uit en ging toen, nog steeds zonder een woord te zeggen, een sigaretje roken. Normaal gesproken zeggen ze ‘dankjewel, tot ziens en een fijne reis nog’, maar dat vond hij blijkbaar niet nodig.

Bij het kruispunt waar we uit de taxi werden gezet hebben we een andere taxi geregeld om ons verder naar het hotel te brengen. Dit was een hele leuke chauffeur; hij was de hele tijd leuk aan het praten. Hij vroeg ons hoe lang we bleven en hoe we terug gingen. Toen we zeiden dat we de volgende dag weer met een taxi naar het vliegveld moesten, raadde hij ons aan om een taxi te reserveren omdat er nu wedstrijden aan de gang waren (we weten nog steeds niet zeker of het honkbal was of football) en San Fransisco zou vol stromen met mensen en de kans was dus heel groot dat we niet op tijd een taxi zouden kunnen krijgen. En the Giants (blijkbaar de ploeg van San Fransisco, anders zou ik ook niet weten waarom SF vol zou lopen terwijl de wedstrijden in Detroit waren) zouden volgens de taxichauffeur sowieso winnen. Ze moesten met 4 wedstrijden winnen en ze hadden er al 3 gewonnen (dacht ik) dus ze zouden of die avond winnen en dan was het feest, of ze zouden de volgende wedstrijd winnen en dan zou er morgen feest zijn! Hoe dan ook, zei hij, moesten we een taxi regelen en wel van het bedrijf waar hij voor reed, want zij waren goede chauffeurs en de rest was niet zo goed. Met nog veel meer gezellig gepraat werden we bij ons hotel afgezet en werden de koffers voorzichtig uit de taxi gehaald en met veel ge-‘thank you and have a great time and take care’ nam hij afscheid.

Het hotel zag er van binnen erg oud uit, maar het was netjes en schoon. De hotelkamer die wij hadden gekregen was erg Amerikaans; er lag een rood/blauw gestreept tapijt, het beddegoed was rood (een andere rood dan het tapijt) en groen in een ander patroon, en de stoelen die er stonden waren rood (ook weer een andere tint rood)/geel in weer een ander patroon. Het zag er gewoon niet uit. We hebben gauw koelere kleren aan gedaan, het werd inmiddels behoorlijk wat warmer, en zijn naar Fishermen’s Warf gelopen.

San Fransisco is, net als Las Vegas, in blokken ingedeeld. Alle straten lopen rechtdoor en andere straten staan er recht op zodat er allemaal vierkanten ontstaan. Als je wil weten waar je bent, zoek je een kruispunt op (niet dat die zo moeilijk te vinden zijn, die dingen zijn net onkruid) en kijk je welke twee straten daar kruisen. Als ze het over afstanden hebben, hebben ze het over ‘blocks’. (“Lombardstreet? It is only two blocks away”) San Fransisco is op een berg gebouwd, waardoor sommige straten heel steil naar boven of naar beneden lopen. En met steil bedoel ik steil. De meeste hellende straten lopen naar mijn idee 90o of steiler omhoog. Als hier dan een straat kruist, hebben ze een stukje van de berg vlak gemaakt zodat die straat tenminste recht kan lopen. Je hebt dus heel vaak een stuk steil, een vlak kruispunt, een stuk steil, vlak kruispunt, etc. Sommige straten zijn zo steil dat een paard met wagen er niet omhoog kon komen, en daarom hebben ze de beroemde Cable Cars verzonnen 🙂 Dit zijn karretjes die vastgezet worden aan een kabel (die onder de weg ligt) waardoor ze naar boven worden getrokken.

Om bij Fishermen’s Warf te komen moesten we 12 blokken lopen, maar gelukkig hoefden we niet omhoog te lopen daarvoor dus was het makkelijk te doen. In Fishermen’s Warf hebben we eerst 3-dagen kaartjes voor het OV gehaald, zodat we altijd met de Cable Cars, de bus en tram konden als we wilden. Waarom 3-dagen kaartjes als we er maar 2 dagen zouden zijn? Deze waren goedkoper dan twee 1-daags kaartjes en we wilden veel met het OV reizen 🙂

Vlak bij de kaartverkoop was een klein marktje met allemaal kraampjes (die overal door SF staan maar dat wist ik nog niet) dus daar zijn we eerst gaan kijken. Veel van die kraampjes verkochten ‘handgemaakte’ sieraden, maar omdat ze allemaal dezelfde sieraden hadden was het niet echt geloofwaardig dat ze echt met de hand waren gemaakt. Sommige kraampjes waren wel echt orgineel, en sommige verkopers zaten achter kun kraampjes nog meer sieraden te maken. Er zijn ook veel kraampjes waar je een tekening van jezelf kan laten maken. Sommige doen het echt heel mooi!

Nadat we  genoeg van de kraampjes hadden gezien, zijn we wat verder gelopen door Fishermen’s Warf en hebben we de bus genomen naar de ’60 street. Dit is de zogenaamde ‘hippiebuurt’. Ze hebben hier heel veel leuke winkeltjes met aparte dingen; (verkleed)kleding, sieraden, souvenirs… ze verkochten zelfs waterpijpen 😉 In deze straat staan ook buitenlandse winkels zoals Indiase winkels. Hier verkopen ze handgemaakte Indiase spulletje zoals fruitschalen, kistjes, beelden en sieraden. Het is heel leuk om daar te kijken 🙂

 

Nadat we genoeg hadden gezien zijn we met de Cable Car terug gegaan naar Fishermen’s Warf en hebben we hier nog wat rondgekeken en daarna hebben we hier gegeten. Het koelde rond 6 uur ineens heel hard af (toen de zon onderging) dus zijn we terug gegaan naar het hotel om warme kleren aan te doen. ’s Avonds zijn we nog even naar China Town gegaan omdat dat heel mooi scheen te zijn, maar het viel nogal tegen. Jammer genoeg was er eigenlijk niets bijzonders te zien, dus zijn we maar weer terug gegaan naar het hotel. Terwijl we in de Cable Car terug zaten hadden we wel een heel mooi nachtelijk uitzicht op de Golden Gate bridge.

De volgende ochtend zijn we met de bus naar de Golden Gate bridge gegaan. Vlak voor de Golden Gate bridge zijn we uitgestapt en hebben we een paar mooie foto’s kunnen maken. Onder de brug hing nog een laag mist waarop de schaduw van de pijlers te zien was. Bij dit uitkijkje stond ook een stuk van de kabel die tussen de pijlers van de brug hangt. Deze kabel is enorm dik en bestaat uit een heleboel kleinere kabeltjes. Op een bord was te lezen dat de bouwers van de brug de kleinere kabeltjes een voor een tussen de pijlers hebben opgehangen, en dat ze daarna zijn samengebonden en gewoven om de grotere kabel te vormen.

Terwijl we naar de brug toe liepen kwamen we langs een bosje met allemaal mooie bloemen. Ik keek ernaar en zag.. een mooi vogeltje! Het was een klein vogeltje met een hele lange snavel.. een kolibrie! Ik wist het bijna zeker, tot hij ging vliegen… hij bleef op een plek stilhangen in de lucht, wat kenmerkend is voor kolibries, en hij had twee felrode vlekken in zijn nek. Even later zagen we hem achter een andere kolibrie aan vliegen. We hebben een paar mooie foto’s van deze cutie kunnen maken 🙂 Het is ook heel apart om ze te zien vliegen. Ze vleugels gaan zo snel dat je ze bijna niet ziet, vergelijk het maar met het vliegen van een libelle. De kolibrie maakt ook hetzelfde geluid als de libelle als ze vliegt. Heel apart om dat in het echt te horen, ook al wist je dat het zo was 🙂

Toen we eenmaal over de Golden Gate bridge liepen, wou ik er het liefst meteen weer vanaf. Het stonk enorm naar uitlaatgassen, de brug wiebelde, het was een enorm lawaai van alle auto’s die er overheen rijden en het was enorm koud… er stond een flinke wind.

Het uitzicht vanaf de brug (op Alcatraz) was wel heel mooi. Als je ziet hoe ver Alcatraz van de kust af ligt, vraag je je echt af hoe het kan dat geen enkele gevangene kan ontsnappen. Iedereen zou die afstand kunnen zwemmen. Het komt puur door de gevaarlijke stroming dat mensen het niet zwemmend kunnen oversteken.

Toen we genoeg hadden gezien zijn we weer terug naar Fishermen’s Warf gegaan, om te kijken of we de zeehonden konden vinden. We zijn ook bij Pier 39 geweest, maar daar vond ik niet veel aan omdat het zo onmenselijk druk was. Het was opzich wel een gezellige drukte, maar toch vond ik het niet fijn om daar te lopen. We hebben nog wat rondgekeken of we nog leuke souvenirs konden vinden, en toen zijn we naar de Cable Cars gegaan om nog even naar het Cable Car museum te gaan. Eenmaal bij het Cable Car station stond er een enorm lange rij, maar om bij het Cable Car museum te komen moesten we omhoog lopen dus besloten we gewoon in de rij te gaan staan. Uiteindelijk hadden we beter kunnen lopen, zo lang stonden we in de rij. Doordat het zo lang duurde konden we ook niet meer naar het Cable Car museum gaan omdat we om 6 uur weer bij het hotel moesten zijn en vervolgens een taxi moesten bellen om naar het vliegveld te gaan.

Eenmaal bij het hotel is een taxi voor ons gebeld door degene die achter de balie zat. Na 20 minuten vroeg hij ineens of onze taxi er nog niet was. Nou nee, anders hadden we er niet meer gezeten. De taxi had er al lang moeten zijn, zei hij, maar hij zou wel een nieuwe bellen. Vijf minuten later kwam de taxi eraan en konden we naar het vliegveld.

De vlucht van San Fransisco naar Las Vegas duurde anderhalf uur. Dat was makkelijk te doen, vergeleken met de vluchten die we de volgende dag zouden krijgen. Eenmaal geland gingen we met een taxi naar het hotel. Het hotel was maar een paar mijl bij het vliegveld vandaan, maar het duurde erg lang voor we er waren. De taxichauffeur was een raar mannetje, hij gooide met de koffers (zo erg had ik nog niet meegemaakt) en reed al weg voor we hadden gezegd waar we heen moesten. Hij deed er enorm lang over om naar het hotel te rijden; veel langer dan we verwachtten. Toen we er eenmaal waren en mijn vader met de creditcard wou betalen bleek het 30 (!) dollar te zijn en moest hij gauw overal doorklikken van de chauffeur en kreeg hij geen bonnetje. Vervolgens werden de koffers de taxi uitgesmeten en scheurde hij weg. Bij de receptie hebben we toch maar even gevraagd of het normaal was dat het zo duur was en blijkbaar had hij ons afgezet… Het had eigenlijk maar 15 dollar hoeven kosten.

In dit hotel hadden we twee kamers met twee bedden per kamer. Het was behoorlijk relaxed om weer alleen in bed te liggen moet ik zeggen 😉 Helaas heb ik er niet lang van kunnen genieten omdat we 4 uur later alweer op moesten staan om het volgende vliegtuig te halen… Van Las Vegas naar Atlanta was weer 4 uur vliegen en we hadden 2 uur overstaptijd. Eenmaal op het vliegveld van Atlanta voelde ik de spanning stijgen. Op de borden waren veel vluchten gecanceld, en ik was bang dat die van ons ook gecanceld zou worden dankzij orkaan Sandy.

Gelukkig was dat niet het geval, maar toch vond ik het spannend tot we niet meer boven Amerika vlogen; wie weet moesten we weer terug door de orkaan door een verkeerde berekening ofzo. Gelukkig was dit niet het geval en zijn we veilig weer in Düsseldorf geland, om 7 uur ’s ochtends (Nederlandse tijd weer 😉 ). Na deze vlucht was er erg moe, we hadden afgelopen nacht al niet veel geslapen en die ochtend ervoor hadden we ook een lange dag gehad, en in het vliegtuig kon ik ook niet echt slapen… en nu was het nog maar ochtend!

Gelukkig is het me gelukt om de hele dag wakker te blijven.

De vakantie naar Amerika was een geweldige ervaring, ik heb heel veel gezien; en dingen geleerd over Amerika die ik niet had verwacht…