Vandaag het laatste gedeelte van Hoofdstuk 1! Voor zo ver ik al hoofdstukken in kan delen. 😉 De vorige keer kwam Fenrire’s moeder naar haar toe. Wat zou ze nog meer te vertellen hebben?

—–

Fenrire was nog te verbijsterd om antwoord te geven. Haar vader was de baas? Dat kon toch niet? Hij leek haar altijd een stille man die alles in zich op nam voor hij iets zei. Was dat dan een toneelstukje? “Hoe wisten jullie dat ik weg wou?” vroeg ze, “Ik heb het niemand verteld!”

Haar moeders glimlach verdween. “Omdat ik vroeger ook weg wou besloten de mannen om je in de gaten te houden. Ze denken namelijk dat het erfelijk is. Vanaf het moment dat je geboren werd hielden ze je in de gaten. Ze hielden alles bij wat een aanwijzing voor weglopen kon zijn. Uitspraken, verhaaltjes, spelletjes en zelfs je dromen die je vertelde werden opgeschreven. De uitspraak dat je later drakendoder wou worden was al een aanwijzing dat je weg wou lopen. Dat je nog maar vier jaar oud was toen je dat zei maakte niets uit.

Je kamer werd doorzocht als je niet in de buurt was. Als er een muntje onder je matras lag, was dat een aanwijzing. Het muntje kon daar niet per ongeluk terecht zijn gekomen. Tegen de tijd dat je zes jaar was waren ze al tot de conclusie gekomen dat je weg zou willen. Natuurlijk was dat toen nog onzin. Welk kind van zes denkt nou aan zijn ouders verlaten?

Maar toen je 12 was werd je stiller. Geslotener. Minder levendig. Alsof je een groot geheim had en er niet goed mee overweg kon. Steeds vaker konden we je niet vinden als we je zochten. Uren later kwam je dan weer helemaal vies en onder de blauwe plekken terug. Toen ze je kamer weer doorzochten vonden ze een zelfgemaakte boog en pijlen op je kamer. Ook sliep je bijna niet meer. Je werd steeds bleker en had wallen onder je ogen.

Tegen die tijd begonnen bij mij de alarmbellen rinkelen. De dingen die ik vroeger wou doen om me voor te bereiden op het avontuur deed jij. Ik vermoedde wat je aan het doen was, en probeerde je uit alle macht te helpen. Ik moest het wel geheim houden voor jou en vooral voor je vader. Op een opgeven moment vond ik een geheime bergplaats van jou waar jij je geld bewaarde. Ik deed er zo nu en dan iets extra’s in. Soms verloor ik expres dingen waarvan ik dacht dat je het kon gebruiken op een plek waarvan ik hoopte dat je het zou vinden. Zoals je slijpsteen.” Zei ze met een glimlach.

Fenrire keek naar haar buidel. Daar zat de slijpsteen al zo’n vijf jaar zorgvuldig verstopt in. Ze knipperde verwoed tegen de tranen. Ze wist niet wat ze moest zeggen, en als ze het wist kon ze niets zeggen want dan zou haar stem gaan trillen. Ze had zichtzelf geleerd haar emoties in bedwang te houden. Waarom lukte het nu niet meer? Ze keek weer naar haar moeder en liet de tranen vrijelijk stromen. Ze kon het niet meer helpen.

Haar moeder keek terug met betraande ogen. Ineens stond ze met een vastberaden gezicht op. “Ik wou je nog iets mee geven op je reis.” Ze knikte naar een van de andere vrouwen. De vrouw draaide zich om en liep naar een dikke boom die verderop stond. Ze pakte achter de boom een lang, smal pakket op. “Het is van je vader geweest, maar hij is het al 10 jaar kwijt. Ik wil dat jij het meeneemt zodat je ons niet vergeet. Je vader is een goed mens. Hij weet alleen niet wat hij met de situatie moet.” De andere vrouw gaf het pakket aan Fenrire. Het voelde zwaarder aan dan het leek. Door de donkere doek heen voelde het voorwerp koud aan. Ze hoopte niet dat het was wat het leek.

Toen ze het open maakte begonnen de tranen weer te stromen. In haar handen hield ze een zwaard vast. Het was het prachtigste zwaard dat ze ooit had gezien. In het lemmet was een patroon van klimop gegrafeerd, en in het heft was een aantal groene stenen gezet. “Mam…” Haar moeder onderbrak haar. “Die groene stenen in het heft zijn echte smaragden. Ze zeggen dat dit zwaard door druïden is gemaakt en dat het nooit geslepen hoeft te worden. Ik hoop dat je het zwaard nooit nodig zal hebben, maar neem het.” zei haar moeder toen ze zag dat Fenrire het weer inpakte. “Jij hebt het harder nodig dan wij. Je vader weet niet eens meer dat het bestaat. Gebruik het als je het nodig hebt. Het zwaard zal je helpen.” Fenrire keek weer met betraande ogen naar haar moeder. “Mam…” Haar moeder draaide zich om terwijl ze verder praatte. “Wij gaan weer. Pas goed op jezelf, meid. Er komt wel weer een dag dat we elkaar weer zien. Ik weet het zeker.”

Terwijl de vrouwen wegliepen keek Fenrire hen na. Nu was het avontuur echt begonnen, dacht ze. Ze voelde een beetje verdriet bij het achterlaten van haar geboorteplaats. Ze zou een keer terug komen, beloofde ze zichzelf. Toen pakte ze het zwaard weer uit en maakte het vast aan haar gordel. Ze trok het zwaard uit de schede en hield het voor zich. Wat een prachtig zwaard, dacht ze. Ze stak het weer terug in de schede en draaide zich om naar Derryl. “Wanneer gaan we?” Hij glimlachte. “Zo gauw als we de spullen op de paarden hebben gebonden.”