Het is een hele tijd geleden dat ik iets heb gepost, maar nu is het weer zo ver 🙂 Het vervolg van Fenrire Delainy… In de vorige post vertelde Fenrire aan Derryl waarom ze zo graag weg wil uit Carmuun. In dit gedeelte komen we meer te weten over Derryl.

—–

“Vroeger woonde ik hier ook,” zei hij. “Mijn moeder is ook gevlucht aan het leven hier, maar niet om dezelfde reden als jij.” In zijn ogen was een spoortje verdriet te bespeuren. “Zij vluchtte om aan de schande te ontkomen.” Na een niet begrijpende blik van Fenrire legde hij het uit. “Mijn moeder was niet getrouwd, maar werd wel zwanger. Ze kon niet tegen de blikken van de dorpsgenoten en besloot te vluchten. Zonder plan, zonder geld, zonder hulp. Mijn vader kon ook niet tegen alle kritiek van de dorpsbewoners. Hij heeft zelfmoord gepleegd.” Fenrire wist niet wat ze moest zeggen. Gelukkig ging hij verder met zijn verhaal. “Mijn moeder heeft altijd haar best gedaan om goed voor me te zorgen, maar is vorig jaar onverwachts overleden. Toen besloot ik hierheen te komen om te kijken waar ik vandaan kwam. Of het er net zo uit zag als mijn moeder had beschreven. Waar mijn vader is begraven.”

“Hoe heette je vader?” vroeg ze.

“Darlin” zei hij. “Darlin Aemlain.”

Fenrire schrok. “Mijn moeder heet Aemlain van haar achternaam! Ze schijnt een broer te hebben, maar mijn moeder zij altijd dat hij vroeger was vertrokken omdat hij hier niet kon leven en toen stierf van verdriet omdat hij weg was gegaan. Ik dacht altijd dat dat een verhaal was om mij hier te houden, maar als mijn moeder’s broer Darlin heet… Dan is het misschien toch de waarheid.”

“Het is waar. Jouw oom is mijn vader.” Na een korte stilte ging hij verder. “Maar ik ben hier ook gekomen om te kijken of er mensen zijn die hier vandaan willen vluchten. Zoals jij. Ik kan helpen, Fenrire. Ik heb geld, ik kan paarden en eten kopen. Ik kan voor je zorgen zo lang je wil. Ik kan zelfs-” plotseling brak hij zijn zin af en mompelde iets als ‘niet te hard van stapel lopen’. Toen keek hij haar weer aan.

“Ik kan je helpen als je wil. Als je het niet wil, laat ik je met rust. Ik kan je beschermen. Weet je wel wat er allemaal rond loopt buiten?”

Ze dacht na. Ze wist wat er rondliep. Vampieren, weerwolven, heksen, druiden, zelfs draken als je de verhalen moest geloven. Maar ze was goed met pijl en boog, en met het zwaard kon ze ook wel wat. Maar misschien onderschatte ze de krachten van alles wat er rondliep, of overschatte ze zichzelf. Hulp zou ze wel nodig hebben, besloot ze. In elk geval totdat ze zeker wist dat ze zelf alles wel aan kon. “Ik neem je hulp graag aan” zei ze met een glimlach. “maar ik moet nog één week wachten tot ik weg kan. Over een week krijg ik het geld van mijn ouders dat ze in 16 jaar voor me hebben gespaard. Het zal niet veel zijn, maar alle kleine beetjes helpen. Bovendien kan ik in die week nog oefenen en voedsel opsparen om mee te nemen.”

Hij grinnikte maar knikte toen. “Ik zal op je wachten. We kunnen in die week ook samen oefenen, en elkaar beter leren kennen. Misschien besluit ik wel dat ik je niet mee wil nemen en dat je beter past bij het boerenleven!” zei hij met een grijns. “Of misschien organiseer ik nog een feest voor je,” zei hij met een blik in de richting van het dorp. Toen gaf hij haar een knipoog, “zo te horen zijn ze klaar met feesten.”

Fenrire sprong op. “Ze zijn me vast kwijt! Ik moet gauw weg, maar ik zie je vanavond nog wel! Ik kom hierheen zodra ik kan.” Toen rende ze naar het dorp. Terwijl ze rende begon ze zich af te vragen hoe hij had gehoord of gezien dat ze haar kwijt waren. Toen ze bij de bosrand kwam zag ze inderdaad dat ze waren gestopt met feesten; de dorpelingen renden als kip zonder kop rond. Bij de bosrand staande nam ze even de tijd om zichzelf te fatsoeneren. Ze haalde een hand door haar lange, donkere haar en klopte haar groene jurk af. Ze zag dat er een vieze veeg op zat.

Ze zuchtte. Nu zou haar moeder weer gaan mopperen dat ze zich niet als meisje gedroeg, terwijl ze verondersteld werd volwassen te zijn. Nouja, dat moest dan maar. Rustig liep ze naar het dorp toe.